Cent Ĝojkantoj de Marjorie Boulton

Danke al nia kara administranto de tiu bonega projekto Sumoo, vi jam legis la enkondukon far Marjorie Boulton de tiu poemetaro. Tiu enkonduko estas ege grava, do mi reskribas ĝin en la recenzo:

"La mondo, kiel ni konas ĝin, estas dolorplena, kaj ĉiu feliĉo, ĉiu plezuro, ŝajnas kiel bela eta floro, kiu kreskas en rokfendaĵo.

Mi tamen kredas, ke la homoj povas plibonigi nian tragikan mondon ĝis ĝojo almenaŭ pli ol doloro abundos.

Eble nia unua eraro povas esti, ke ni ne sufiĉe amas nian mondon, ne sufiĉe perceptas ĝojon, kaj tial ne sufiĉe respektas la vivon. Eble ni devas lerni, kiel ami la mondon, por ne detrui aŭ sangkovri ĝin.

Mi ne estas filozofo aŭ teologo; mi devas mem multe lukti kontraŭ pesimismo kaj melankolio; mi ofte verkas pri malgajaj temoj kaj pri problemoj doloraj. Sed nun mi volas, en tiu ĉi volumeto, disdonadi ridon, belon kaj feliĉajn emociojn. Multaj el tiuj ĉi poemetoj estas bagatelaj; sed io ajn, kio aldonas ion al la sumo de homa feliĉo, ne povas esti tute malgrava.

Cent Ĝojkantoj: oni povus verki mil, eĉ en la nuna mondo; sed eble mi povos iomete helpi al miaj homaj gefratoj pli konscii pri siaj grandaj kaj malgrandaj ĝojoj, pli serĉi tiujn floretojn en la rokfendaĵoj. Jen mia celo."

Marjorie Boulton, Stoke-on-Trent, Julio 1957

Estas multaj belaj floretoj (poemetoj) en tiu verko de Marjorie Boulton.

Ŝi skribis tiun etan verkon en 1957, nur 8 jarojn post sia esperantiĝo. Mirinde! Mia unua impreso estas, ke tiu verko jam klare montras ŝian grandan talenton. Kaj plie ŝi montras, kio plej interesas ŝin. Ne estas dividoj en tiu poemaro, sed post eta analizo mi povis noti kelkajn partojn.

La unua parto klare rilatas al bestoj, kaj la unua besto estas kompreneble La KATO. Vi probable scias, karaj legantoj, ke Marjorie Boulton multe amis katojn, kaj estis prezidanto de la asocio "Kat-amantoj".

Post kato, venas tre diversaj bestoj kiel ekzemple, kuniklido, lacerto, hundo, vesperto, mevo, aglo, kukolo, raŭpo, libelo, parvolo (mi ne scias, kio estas tiu birdeto) kaj aliaj. Sed en ŝia fama bonega verko Faktoj kaj fantazioj estas multaj aliaj bestoj kompreneble.

Pri tiu unua parto, mi elektas por vi la poemeton''libelo'':

"Libelo!
Kolorkometo tera,
fulmo de belo!
Emajlo, filigrano, vagas
dum en perfekto efemera
ĝi ŝvebas au zigzagas."

Notu la riĉajn rimojn de la poemeto.

En la dua parto venas pelmele vegetaloj kaj la naturo (krom bestoj), kiel ekzemple fungoj, musko, ne?o, krepusko, luno, sunlumo, konko, grajnoj, ekviseto (en la PIV-o estas "ekvizeto") ktp. Mi proponas al vi la poemon "konko"

"La vaka bukcenkonko morte sekas.
Mi al orelo metas ĝin. Ĝi eĥas.
La propra pulso iĝas ondoj foraj,
en kava konko, flustroj marmemoraj.
Persistas en mortkranieca puro
mar' vasta, vivoplena, per murmuro."

Tre bela, ĉu ne, tiu rilato en la poemo inter la maro vivoplena kaj la eĥo en konko?

Poste venas eta tria parto pri kelkaj manĝaĵoj: fromaĝo, salato, spicoj, Kroepek?! Ktp. Kio estas tiu Kroepek?! La poemo klarigas, kio estas kaj je la fino (en la glosaro), ŝi indikas, ke estas indonezia specialaĵo. Jen la poemo Kroepek:

"Tranĉaĵ' de tapioko,
kun gust' de salikoko,
ovala, tre malmola,
nun falas en oleon,
en la oleo bola
subite ŝvelas, floras,
giganta neĝofloko,
invite bonodoras.
Mi sentas kvazaŭ kreon."

Kvara parto: multaj historietoj banalaj kaj ĉarmaj el ŝia vivo, kiel ekzemple tajpado, nova kajero, vojaĝofino, nova robo, intelektaj venkoj, ktp.

Tiu parto klare reliefigas la profundajn humanismon, solidarecon, amon al Esperanto, amon al ŝia amato (neniam menciita), kaj ĉian ĝojon dum la vivo. Jen la bela poemo ĜOJO

"Se vi volas gustumi ĝojon,
jen eta ĝojo, do, por provi:
bezoni, perdi la ĉizojon
kaj poste ŝin subite trovi;

aŭ perdi vian plumon, kiam
vi volas skribi. "Al diablo!"
vi diras; kaj subite, tiam
trovas la plumon sub la tablo.

Aŭ ĉu vi ĝojon esoteran
preferas? Perdi koron tute,
trovi alian tre sinceran
kiu sin donas, re-tribute."

La mesaĝo de Marjorie estas klara: La ĝojoj (kaj do la feliĉo) estas simplaj. Ĉiu tago estas bona okazo (kaj eĉ privilegio) por ĝoji! Ni estu dankemaj por nia bonŝanco.

Kaj mia prefero iras al ŝia poemo "La interna ideo"!!! Tre amuza kaj ĝojiga poemo kaj ege sprita! De nun mi havos vere tute alian opinion pri tiu fama "interna ideo" de Esperanto. Tiu poemo klare montras la belan animon de Marjorie Boulton. Jen ĝi por vin regali??:

"Mi ĉiam ĝuas tian entreprenon:
doni al mia klas' vesperfestenon
verdan; ĝemigi tablon per amasoj
da ĉokoladbiskvitoj kaj kolbasoj,
fromaĝ' rostita, kaj frititaj
terpomoflokoj, bulkoj kaj biskvitaj
salfrandaĵetoj; por la trup' malsata,
vasta Sargaso-maro fruktsalata,
kruĉegoj kun diversaj fruktosukoj
kaj tuta komitat' de buntaj kukoj.
Ankaŭ sur tiun tablon mi surmetas
Peklitajn cepojn - ili ĉiam petas
cepojn! - pro internaciisma sento,
piprajn frandaĵojn el la Oriento,
svedajn fiŝaĵojn, nigran panon danan.
La samideanoj al atakoj
venas, kun larĝaj buŝoj, vastaj vakoj
en ventro; nenecese mi instigas:
"Ek al!" - La tablon ili malpezigas.
Mi vidas la okulojn junajn brili,
Kaj sentas min feliĉa inter ili.

Iam manĝaĵoj tie ĉi amasis…
sed jam la kara lokusthordo pasis!"

Tre agrablajn jarfinajn festojn al vi ĉiuj! Ĝoju, ridu, amuziĝu kun viaj parencoj, kun amikoj, kun samideanoj. Sanon kaj Feliĉon!

Telemo (Francio)